نحوه‌ی قرارگیری ساز موقع تمرینات

نحوه‌ی قرارگیری

در تمرینات هنگدرام و به‌ویژه در تمرینات این دوره، نحوه گرفتن و موقعیت‌گذاری ساز یکی از عوامل مهم برای اجرای دقیق و مؤثر قطعات موسیقی است. با توجه به قابلیت‌های منحصر به‌فرد هنگدرام و طراحی قرینه‌ای آن، ما معمولاً از دو حالت اصلی برای قرار دادن ساز هنگام تمرینات استفاده می‌کنیم.

حالت اول: در این روش، ساز به‌گونه‌ای قرار می‌گیرد که نت بم‌ترین نت ساز روبه‌روی نوازنده باشد. در این حالت، نت بم در مرکز و روبه‌روی نوازنده قرار می‌گیرد، و نت زیرین که معمولاً در قسمت بالای ساز است، در بالای نت دینگ قرار می‌گیرد. این چیدمان باعث می‌شود نوازنده بتواند از راحتی بیشتری برای دسترسی به نت‌های مختلف استفاده کند، زیرا هر دو دست به‌طور متقارن و به‌صورت طبیعی قادر به حرکت در دو طرف ساز خواهند بود. در این حالت، نوازنده می‌تواند با استفاده از هر دو دست، به‌صورت هم‌زمان و متقارن تکنیک‌های مختلف را اجرا کند.

حالت دوم: در بسیاری از تمرینات و قطعات این مجموعه، چیدمان ساز به‌گونه‌ای است که در آن سه نت در سمت راست و سه نت دیگر در سمت چپ قرار می‌گیرند. این نوع قرارگیری باعث می‌شود که نوازنده با هر دست به سمت‌های مختلف ساز دسترسی داشته باشد و بتواند تنوع بیشتری در نواختن ایجاد کند. در این چیدمان، دست راست معمولاً به نت‌های سمت راست و دست چپ به نت‌های سمت چپ اختصاص می‌یابد، که هماهنگی و توازن در نواختن را تسهیل می‌کند.

چیدمان هنگدرام‌های نه‌نتی: در بیشتر هنگدرام‌های نه‌نت، ساختار چیدمان به‌طور استاندارد شامل یک نت وسط، چهار نت در سمت راست و چهار نت در سمت چپ است. این نوع طراحی باعث می‌شود که نوازنده بتواند از تمام نت‌های ساز به‌طور متوازن استفاده کند و تکنیک‌های مختلف را در هر دو سمت ساز پیاده‌سازی کند. در بسیاری از تمرینات در این مجموعه، ما از همین چیدمان استاندارد برای نواختن استفاده می‌کنیم.

موقعیت لوگو: در طراحی ظاهری هنگدرام، معمولاً لوگو ساز بین این تقسیمات قرار می‌گیرد، به‌ویژه در هنگدرام‌هایی که از این چیدمان استاندارد استفاده می‌کنند. این موقعیت‌گذاری نه‌تنها به زیبایی ظاهری ساز افزوده، بلکه به نوازنده کمک می‌کند تا به‌راحتی جهت‌گیری ساز را بشناسد و در حین نواختن از موقعیت‌های مختلف نت‌ها بهره‌برداری کند.

به‌طور کلی، این چیدمان‌ها و روش‌های قرارگیری ساز به نوازندگان کمک می‌کنند تا به‌صورت بهینه و متقارن از تمام قابلیت‌های هندپن بهره‌برداری کنند و در عین حال توانایی اجرای تکنیک‌های مختلف را با دقت و هماهنگی بیشتری داشته باشند.